کارل نئودور دراير، کارگردان و چهره افسانه‌اي تاريخ سينما مايل بود وامپير را «شعر وحشت» بنامد. او در باب اين‌که وامپير چگونه اثري مي‌بايست باشد. به بازيگرانش گفته بود: تصور کنيد در اتاقي نشسته‌ايم. ناگهان کسي به ما خبر مي‌دهد که پشت اين در جنازه‌اي افتاده است. در يک آن، اتاقي که در آن بوديم دستخوش تغيير مي‌شود و عناصر اتاق و حال و هواي حاکم بر آن دگرگون مي‌شوند. ما تغيير کرده‌ايم، اما اتاق از حيث مادي همان است که پيش‌تر بود. اشـــــــيا آن‌گونه که ما درک‌شان مي‌کنيم وجود دارند، مي‌خواهم وامپير چنين تاثيري بر جان مخاطب بگذارد. مي‌توان گفت وامپير در آستانه‌ها ايستاده است و زندگي، و در آســـــتانه سينماي ناطق و سينماي صامت. اينجا. استعاره سينما نه آينه و پنجره، يا چشم و چهره، بلکه تابوت است: قابي محتوم، هم‌چون زندگي، که تنها يک مقصد غايي خواهد داشت: گورستان.