اساس تفكر وابي‌سابي يك آرمان مشخص و منحصربه‌فرد است و در هر هنري كه از اين تفكر زيباشناختي تاثيرپذيرفته باشد، مي‌توان ردپاي اين آرمان را ديد. وابي‌سابي در هر رشته‌ي هنري، با توجه به امكانات آن رشته و زبان و بيان آن، بروز و تبلوري متفاوت دارد. در سفال‌گري به ساخت ظروف ساده و بي‌ظرافت با سطوح ناصاف و رنگ‌ها و طرح‌هاي گريزان از خودنمايي مي‌انجامد، در موسيقي به نواهاي حزن‌انگيز و بي‌انسجام منجر مي‌شود، در معماري به شكل فضاهاي نامتقارن و كم‌نور تجلي مي‌يابد و در شعر، در قالب اشعار كوتاه هايكو ظاهر مي‌شود كه پيوسته دلتنگي‌هاي جهان فاني را يادآوري مي‌كند. به‌طور كلي، نشانه‌هاي ثابت اين تفكر را مي‌توان سادگي، نزديكي به طبيعت، يادآوري بي‌اعتباري و ناپايداري دنيا و ستايش حزن و انزوا و فقر و دلتنگي عنوان كرد.