اين پژوهش به مباحثي در خصوص طبيعت انسان و ارتباط آن با انديشه‌ي سياسي نيچه مي‌پردازد. از نظر مکنت، بهترين شيوه‌ي فهم انديشه‌ي نيچه اين است که او را علي‌رغم تفاوت‌هاي بنيادين در بسياري از ابعاد فلسفي از منظر انديشمندي "هيومي" بنگريم. از اين رو، هيوم و نيچه را بايد فيلسوف‌هاي طبيعت‌گرايي دانست که بر‌آنند تا ريشه‌هاي مادي و غريزي طبيعت ‌انسان را آشکار کنند، و چنان‌چه نيچه مي‌گويد، انسان را به طبعيت‌اش ‌بازگردانند. بنابراين، در نظر هر دو فيلسوف، انسان موجودي است که بنيادي‌ترين لايه‌هاي رواني و رفتاري‌اش را برهم‌کنش دريافته‌هاي حسي، انفعلات، احساسات و در کل غرايز تشکيل مي‌دهند. اين فهم از طبيعت انسان در کنار ديدگاه کلي نيچه نسبت به سرشت تراژيک هستي او را بسوي فلسفه سياسي خاصي سوق مي‌دهد که هدفش ايجاد نوعي نظم سياسي آريستوکراتيک در جهت خلق ارزش‌هاي نويني است که بستر ظهور انسان‌هاي بزرگ فرا انسان را فراهم مي‌کند.