هگل و حلقهه همراه او (شلینگ و هولدرلین)، در ینا، در آغاز جوانی و تحصیل در دانشگاه، از دغدغه‌ی ارتباط سه‌گانه‌ی خدا، انسان و جهان فارغ نبودند و به‌ویژه آن‌چه این دغدغه را به اوج می‌رساند چندپارگی جامعه‌ی بشری و جهان اجتماعی بود: انزوای انسان که در جامعه‌ی مدرن چون کاهی دستخوش امواج رقابت و خودمداری است؛ آرزوی خویشتنِ تقسیم‌شده? بشر برای رسیدن به کلیت؛ از خودبیگانگی، بیگانگی با جامعه و با طبیعت؛ تنهایی و بی‌تکیه‌گاهی در جامعه‌ای که بر فردگرایی استوار است. و این همه نشان می‌دهد که نمی‌توان فلسفه‌ی هگل را از آرای دینی او جدا کرد. بدون هگل اندیشه‌ی مدرن تصورناپذیر است: سلسله‌ی درازآهنگی از متفکران و فیلسوفان طراز اول اندیشه‌های خود را زیر سایه‌ی فلسفه‌ی او پرورده‌اند، از اندیشه‌ورانی چون فویرباخ، مارکس و مرلوپونتی تا کیرکه‌گور و نیچه.