اگرچه فلاسفه گذشته در زمینه تعلیم و تربیت آثارى داشته‏اند، اما فلسفه تعلیم و تربیت به مفهوم رایج آن، تنها در این قرن از محبوبیت برخوردار بوده است. در سال‏هاى اخیر، این رشته براى تثبیت خود، به عنوان بخش مهمى از تربیت معلم، که غالبا تنها یک بخش از دروس اصلى تعلیم و تربیت را شامل مى‏شود، مشکلات بسیارى داشته است. به بیان دیگر، بهره‏گیرى از اندیشه‏ها و تحلیل‏هاى فلسفى در تعلیم و تربیت، با انتقادات فراوانى از درون و برون این رشته مواجه بوده است. فلسفه به وضوح، قصد، انتقاد و توجیه به عنوان ارزش‏هاى مهم براى مربیان تأکید دارد. متقن‏ترین نمونه فلسفه تعلیم و تربیت از سوى جان دیویى و در عصر ما نیز از سوى پائولو فربر ـ کسى که به فلسفه تعلیم و تربیت به عنوان ابزارى براى بازسازى تجربیات انسان، مدارس و جامعه مى‏نگریست ـ ارائه شده است. براساس یکى از این تقسیم‌بندى‏ها، فلسفه تعلیم و تربیت به عمومى و حرفه‏اى تقسیم مى‏شود. رویکردهاى دیگرى که در این‏جا به آن‏ها اشاره شده است عبارتند از: الهام‏بخش، دستورى و فرمایشى، تحقیقاتى و تحلیلى. و در پایان نویسنده شیوه‏هایى از تدریس فلسفه تعلیم و تربیت را توضیح داده است...