اگرچه فلاسفه گذشته در زمينه تعليم و تربيت آثارى داشته‏اند، اما فلسفه تعليم و تربيت به مفهوم رايج آن، تنها در اين قرن از محبوبيت برخوردار بوده است. در سال‏هاى اخير، اين رشته براى تثبيت خود، به عنوان بخش مهمى از تربيت معلم، كه غالبا تنها يك بخش از دروس اصلى تعليم و تربيت را شامل مى‏شود، مشكلات بسيارى داشته است. به بيان ديگر، بهره‏گيرى از انديشه‏ها و تحليل‏هاى فلسفى در تعليم و تربيت، با انتقادات فراوانى از درون و برون اين رشته مواجه بوده است. فلسفه به وضوح، قصد، انتقاد و توجيه به عنوان ارزش‏هاى مهم براى مربيان تأكيد دارد. متقن‏ترين نمونه فلسفه تعليم و تربيت از سوى جان ديويى و در عصر ما نيز از سوى پائولو فربر ـ كسى كه به فلسفه تعليم و تربيت به عنوان ابزارى براى بازسازى تجربيات انسان، مدارس و جامعه مى‏نگريست ـ ارائه شده است. براساس يكى از اين تقسيم‌بندى‏ها، فلسفه تعليم و تربيت به عمومى و حرفه‏اى تقسيم مى‏شود. رويكردهاى ديگرى كه در اين‏جا به آن‏ها اشاره شده است عبارتند از: الهام‏بخش، دستورى و فرمايشى، تحقيقاتى و تحليلى. و در پايان نويسنده شيوه‏هايى از تدريس فلسفه تعليم و تربيت را توضيح داده است...