"... پروفسور ماشری در کتاب هگل یا اسپینوزا کوشیده است با تحلیل و مواجهی آرای هگل و اسپینوزا به عنوان فیلسوفانی که سنت فلسفی معاصر را عمیقاً به تسخیر خود درآورده‏‌اند و همان‌قدر که به یکدیگر نزدیکند، از یکدیگر فاصله دارند، مفهوم خاص خود را از امر دیالکتیک ارائه کند. بحث در باری دیالکتیک، تعین و نفی دغدغی عمدی فیلسوفانی بود که طی قرن بیستم ناظر جریان‌‏های سیاسی و اجتماعی عصر خویش بودند. در واقع این مفاهیم دربرگیرندی مفاهیم اساسی تفکر در این برهی زمانی خاص بودند؛ یعنی مفاهیمی بودند که اندیشه برای مفهوم‌‏پردازی در باری محتوای اجتماعی‏ پیش ‌رو به آن‌ها نیاز داشت و البته هنوز هم اهمیتشان را در مباحث فلسفی و اجتماعی حفظ کرده‏‌اند. اهمیت این مفاهیم عمدتاً ناشی از پیوستگی این دو مفهوم کلیدی با مجموعی‏ گسترده‏‌ای از مفاهیم پرچالش دیگر در فلسفی معاصر است. بحث در باری مفاهیمی مانند کثرت‏‌گرایی، آزادی و جبر، نقد و امکان‌‏پذیری آن، میزان توانمندی منطق صوری و روش‏‌شناسی متعارف در فرایند کسب معرفت، جایگاه امر انضمامی در پژوهش‏‌های فلسفی معاصر، مفهوم پراکتیس و نسبت آن با تفکر انتزاعی، تقدم و تأخر تفکر جغرافیایی و تفکر تاریخی در برخورد با این مسائل که همچنان از مفاهیم مطرح در فلسفی معاصر محسوب می‌‏شوند، از جمله مباحث مطرح‌شده در این کتاب است و می‌توان در باری آن‌ها اندیشید. این مفاهیم افزون بر تفکر فلسفی، فلسفی اجتماعی معاصر را نیز به‏ شدت درگیر کرده‏‌اند.