درد همواره در يک رنج مستتر است؛ درد بلافاصله تبديل به رنج بردن مي‌شود؛ به نوعي تعرض کمابيش سخت و تحمل‌ناپذير. رنج پژواکي دروني از درد و به نوعي مقياسي ذهني از آن است. رنج رفتارهاي فرد را در دست خود مي‌گيرد؛ يعني سبب مي‌شود او تسليم شود يا در برابر فرآيند دردآور مقاومت کند و بدين ترتيب منافع فيزيکي يا اخلاقي او را وادار مي‌کند در اين آزمون وارد شود. کتاب پيش‌ رو بر آن است پيوندهاي ميان درد و رنج را مشخص کند و به موازات آن در پي فهم آن است که چرا بعضي دردها فاقد رنجند چنان که حتي سبب مي‌شوند فرد بتواند به دردي که دوست دارد نزديک شود و از آن لذت هم ببرد؛ دردهاي خودخواسته در خلال رفتارهاي پرخطر، مراسم قرباني و اشکالي از درد که فرد آن را مي‌پذيرد و مي‌کوشد رامش کند.