امشب نه درباره ايمان و بي‌ايماني، بلكه درباره شفقت، طبيعت شفيق يا قسي «هنر معاصر» حرف خواهيم زد. بنابراين از تقابل هنر دنيوي در برابر هنر مقدس سخني نخواهيم راند، بلكه به بي‌حرمتي به فرم‌ها و بدن‌ها در طول قرن بيستم خواهيم پرداخت. دليل انتخاب چنين رويكردي اين است كه امروزه مردم زماني كه بر سر ارتباط يا وحشتناكي هنر معاصر بحث مي‌كنند، اغلب پرسش اساسي را از ياد مي‌برند: البته، هنر معاصر. اما معاصر با چه؟