نظرياتي که کوشيده‌اند قواعدي براي تعيين اوزان شعر فارسي عرضه کنند، مستقل از ميزان موفقيتشان در جامعيت و مانعيت، به اين پرسش اساسي نمي‌پردازند که ذات وزن چيست و اساسا چرا برخي پاره‌هاي کلام موزون‌اند. اين کتاب تلاشي است براي پاسخ به اين پرسش هزارساله. نظريه وزني حاضر، با اتکا بر يافته‌هاي زبان‌شناسي جديد و پژوهش‌هاي دهه‌هاي اخير در ايران و غرب در عرصه موسيقي و روان‌شناسي ريتم، مي‌کوشد نه‌تنها قواعدي معرفي کند که بتوانند تعيين کنند چه‌چيز در شعر فارسي موزون است، بلکه تصويري نظام‌مند ارائه کند از اختيارات وزني، وزن شعر فارسي گفتاري، و حتي نسبت وزن فارسي با سنت‌هاي وزني ديگر، ازجمله عربي و انگليسي و ژاپني.