نمايشنامه‌ي «ناکجاآباد»(No Man’s Land) از مهم‌ترين آثار هارولد پينتر، نويسنده و نمايشنامه‌نويس برجسته‌ي انگليسي است که در سال ???? نوشته شد. اين اثر تلفيقي از طنز تلخ، فلسفه، و کابوس‌هاي ذهني است و گفت‌وگوهاي عميق آن، مرز ميان واقعيت و خيال را در ذهن مخاطب به‌ هم مي‌ريزد. داستان در خانه‌اي قديمي در لندن مي‌گذرد، جايي که دو مرد ميان‌سال -هارست و اسپونر- پس از ديداري تصادفي در ميخانه، شبي طولاني را به گفت‌وگو مي‌گذرانند. در طول شب، نوشيدني‌ها زياد مي‌شود، خاطره‌ها درمي‌آميزند و معلوم نيست کدام روايت حقيقت دارد. در ادامه دو مرد جوان‌تر (که ممکن است خدمتکار يا مراقب هارست باشند) وارد ماجرا مي‌شوند و فضاي مبهم نمايش را بيش از پيش تيره مي‌کنند. پينتر در «ناکجاآباد» با زبان موجز و سکوت‌هاي معنادارش، تنهايي، فراموشي و تلاش انسان براي حفظ هويت در جهاني بي‌ثبات را بررسي مي‌کند. ناکجاآباد در واقع استعاره‌اي است از فضاي ذهن انسان؛ جايي ميان خواب و بيداري، ميان گذشته و حال، که هيچ چيز در آن قطعيت ندارد. اين نمايش‌نامه از مهم‌ترين آثار دوره‌ي مياني پينتر به‌شمار مي‌آيد و به‌خاطر ساختار دوپهلو، گفت‌وگوهاي پرابهام و زيرمتن‌هاي فلسفي‌اش، همواره يکي از چالش‌برانگيزترين آثار او براي کارگردانان و بازيگران بوده است. «ناکجاآباد» در عين سادگي ظاهري، لايه‌هايي از اضطراب، پوچي و نياز به ارتباط انساني را آشکار مي‌کند. نمايشنامه‌اي که خواننده را به پرسشي بنيادين مي‌رساند: آيا واقعاً از دنياي بيرون فاصله گرفته‌ايم، يا هميشه در ناکجاآبادي دروني سرگردانيم؟