او حماقت كرده و عاشق فلاوي شده بود. بنايي كه مي‌ساخت خرد مي‌شد، مانند كاخي كاغذي كه با فوت بچه‌اي فرو مي‌ريزد. فلاكت بار بود، به تنبيه يك شاگرد ميوه دزد مي‌مانست كه شاخه زير پايش را مي‌شكند و همان جايي كه خطا مي‌كند مي‌ميرد. زندگي احمقانه بود، مردان برتر همان قدر معمولي و مبتذل به پيايان راه مي‌رسيدند كه احمق‌ها!