جويس در اثر خويش، احياي فينه‌گن، همه زبان‌ها را به زباني جديد ترجمه مي‌كند، آن هم با فرا رفتن از معني و ترجمه معني به نوشتار، چيزي از قبيل ترجمه اشكال هندسي به نوشتار يا همان نوشتن تابع رياضياتي‌شان. در اينجاست كه جويس از راهي ديگر به نتيجه روانكاوي، عمل در سطح ساختارها مي‌رسد و از همين روست كه لاكان در سمينار بيست و سوم: جويس به مثابه سنتوم، به امكان فراتر رفتن از روانكاوي مي‌رسد و در پي آن است كه از صورت‌بندي روانكاوي به مثابه منطق به صورت‌بندي روانكاوي به مثابه شعر مي‌رسد، ليكن روي نوار موبيوس، چرا كه اين وارونگي با دنبال كردن كاركرد نوشتار صورت مي‌گيرد.