«جامعه‌شناسي خودماني» که 10 سال پيش منتشر شد، کتابي است در حوزه شهروندي با رويکردي آسيب‌شناسانه نسبت به زشتي‌هاي اخلاق ايراني، که نويسنده با فهرست ‌نمودن اين خلقيات و با اختصاص هر فصل به يکي از اين موارد، ضمن تشريح و تفصيل آن با ذکر نمونه‌هاي تاريخي، از پيامدهاي چنين منش و رفتاري هشدار مي‌دهد. نويسنده اين صفات و ويژگي‌ها را بيماري مي‌داند كه براي معالجه آن‌ها ابتدا بايد از بيمار بودن خود آگاه شويم و به آن‌ها اعتراف كنيم و سپس براي علاج و اصلاح آن اقدام كنيم. پس بر اين اساس فقط به بيان دردها و عقب‌ماندگي‌ها گاه با ريشه تاريخي و چند بيت شعر بر محور شعار «ازماست كه برماست» پرداخته و درمان را به عهده خودمان گذاشته است.