”من” با نوع خاصي از كلاهبرداري آغاز مي‌شود كه در ژاپن سال‌هاي اخير بسيار رواج داشته... تومويوكي هوشينو اين مسئله رايج در ژاپن را بهانه مي‌كند تا به ابعاد ديگري از وضعيت ذهني شكننده افراد و جامعه معاصر بپردازد... مي‌توان به طور كلي و خلاصه گفت كه هوشينو از جرمي معمولي فراتر رفته و كاوشي مي‌كند در خودشناسي و هويت‌يابي؛ از گم‌گشتگي و ناپيوندي انسان‌ها سفري مي‌كند به جهاني كه خاطره‌ها و حافظه‌هاي افراد در هم ادغام شده‌اند و غيرقابل اعتمادند؛ هويت‌ها سيالند، و حل شده‌اند در نظامي كه فقدان شخصيت و فرديت دارد. نويسنده در لحظاتي از اين رمان با زبدگي حس و دريافت واقعيت را هم براي كاراكترها و هم براي خواننده معلق مي‌كند؛ و گاهي تشخيص هويت‌ها و كاراكترها را به تعويق مي‌اندازد. تغيير مدام كاراكتر اول شخص در جهان اين داستان به هويتي فراتر و جمعي مي‌رسد كه ”من” ناميده مي‌شود. - بخشي از پيشگفتار مترجم