نگران‌کننده‌ترين و همزمان گيراترين وعدهي پوپوليسم آن است که با ايجاد زنجيره‌اي هم‌ارز ميان مطالبات بخش‌هاي گوناگون اما پراکندهي معترضان به وضع موجود، ميتواند موفق به بسيج نيروي لازم براي تغيير ‌شود. به عبارت ديگر، پوپوليسم مدعي است که مي‌تواند با پُر کردن اختياري و اعتباري دالي تهي به نام "مردم" و شناسايي يک دشمن مشترک، توانايي‌هاي از کف‌رفته ي اعمال حاکميت مردمي را به وي بازگرداند. اکنون به‌‌نظر مي رسد که اين واژه يا مفهوم خود به دالي تهي تبديل شده‌است که هم در مقام درمانِ کاستي‌هاي حکومت دموکراتيک و هم در مقام بزرگترين تهديد وجودي اين نوع نظام سياسي نشانده مي شود. کتاب حاضر حاوي تأملاتي است در باب اين تناقض، مشتمل بر ريشه‌يابي آن از طريق بازبينيِ رفتار کشورهاي پيروز در جنگ جهاني دوّم، بازخواني تاريخ استعمار، تأثيرات برکشيدنِ دولت رفاه همچون راه حلّ ادغام اجتماعي گروه‌هاي کم‌برخوردار در جامعه و نهايتاً غلبه ي نئوليبراليسم بر ذهن و زبانِ احزاب سنّتي در غرب. چاترجي بر اين نظر است که رفع و دفع بحران حاکميت‌هاي مردميِ امروز منوط به پيش کشيدن برنامه‌هايي است در حوزه ي آموزش، اشتغال و تأمين اجتماعي که فرصت تجربه ي مردم همچون مرم‌ملّت را فراهم آورند.