با گسترش حقّ رأي به طبقات فرودست اجتماعي که در زمره‌ي مهم‌ترين مطالبات احزاب سوسياليست‌ اروپاي غربي بود، چگونگي استفاده از اين حق، خود آنها را با معضلي روبرو کرد که تنها با کنار گذاشتن ادعاي نمايندگي طبقه‌ي کارگر از پس حلّ آن برآمدند. بااينهمه، پيش گرفتن سياست انتخاباتي آنها را با معضل ديگري روبرو کرد؛ سهل و ممتنع اما با تبعاتي به‌مراتب عميق‌تر. واقعيت آن بود که عليرغم گسترش روزافزون صنعت، چشم‌انداز تبديل‌کارگران به اکثريت جامعه هر روز محوتر و گنگ‌تر مي‌شد و اکنون کسب آن اکثريت لازم براي انجام تغييرات بنيادين مستلزم بسيج بخش‌هاي ديگري از جامعه بود که لزوما نه همه‌ي منافع‌شان با کارگران مشترک بود و نه حتما تمايلي به انجام آن تغييرات بنيادين داشتند. کتاب حاضر از طريق بررسي توزيع ترجيحات اين احزاب در ادوار انتخاباتي مختلف، تحليل موشکافانه‌اي ارائه مي‌دهد از راهبردهايي که هر يک از اين آنها در ادوار مختلف حيات سياسي‌شان براي حلّ‌وفصل اين معضل دوّم برگزيدند. روشي که با توجه به کارکرد کم‌وبيش مشابه احزاب و جريان‌هاي سياسي،‌ مي‌تواند براي ارزيابي عملکرد آن نيروهاي سياسي سازمانيافته‌اي نيز به‌کار گرفته شود که ماندگاري نسبتا بالايي در صحنه‌ي سياسي کشورشان دارند.