محبوبیت رشک‌انگیزش به تنهایی نه مرهون شعرش بود، نه روزنامه‌نگاری‌اش، نه ترجمه‌هایش، نه کار بزرگش در کتاب کوچه و نه جایگاهش در مقام پرچمدار روشنفکری معترض ایران، او آمیزه‌ای از همه این‌ها و چیزی بیش‌تر بود. سیمای با شکوه و منحصر به فردش نیز در این محبوبیت موثر افتاد، هم‌چنان که صدای پرطنین و سیگار سوخته‌اش جماعتی انبوه را شیفته خود کرد، حتی رگبار بی‌امان توهین و اتهام از طرف رقیبان و مخالفانش پر کاهی از ابهت او کم نکرد و از قضا به محبوبیت افسانه‌ای‌اش افزود. او همواره یک جستوجوگر و آزمونگر باقی ماند. پاسداشت کرامت و ارزش‌های انسانی، هرگز خسته نشدن و به قله‌های فتح ‌شده بسنده نکردن شاید بزرگ‌ترین آموزه و میراث او باشد.