محبوبيت رشك‌انگيزش به تنهايي نه مرهون شعرش بود، نه روزنامه‌نگاري‌اش، نه ترجمه‌هايش، نه كار بزرگش در كتاب كوچه و نه جايگاهش در مقام پرچمدار روشنفكري معترض ايران، او آميزه‌اي از همه اين‌ها و چيزي بيش‌تر بود. سيماي با شكوه و منحصر به فردش نيز در اين محبوبيت موثر افتاد، هم‌چنان كه صداي پرطنين و سيگار سوخته‌اش جماعتي انبوه را شيفته خود كرد، حتي رگبار بي‌امان توهين و اتهام از طرف رقيبان و مخالفانش پر كاهي از ابهت او كم نكرد و از قضا به محبوبيت افسانه‌اي‌اش افزود. او همواره يك جستوجوگر و آزمونگر باقي ماند. پاسداشت كرامت و ارزش‌هاي انساني، هرگز خسته نشدن و به قله‌هاي فتح ‌شده بسنده نكردن شايد بزرگ‌ترين آموزه و ميراث او باشد.