گه‌گاه مي‌رفتم و مزارم را تماشا مي‌كردم. سنگش را از پيش علم كرده بودند. صليب ساده‌اي بود، سفيد. مي‌خواستم بدهم نامم را رويش بگذارند، با عنوان آرامگاه وتاريخ ميلادم. پس تنها چيزي كه كم داشت تاريخ مرگم بود. بهم اجازه نمي‌دادند. گه‌گاه تبسمي بر لبانم مي‌نشست، گويي پيشاپيش مرده باشم.