رابعه عدويه در قرن دوم هجري زندگي مي‌كرد، سر پرشوري داشت و شرايط مختلفي را در زندگي تجربه كرد. گزارشگران برداشت‌هاي متفاوتي از اين شرايط دارند. اين داستان نيز برداشتي است از زندگي عارفانه‌ي زني كه با دل پرشور و سر سودايي، يك قرن پيش از پيدايش نخستين صوفيان بزرگ مانند بايزيد بسطامي، شبلي و حلاج، نكته‌هاي دقيق و عميقي در تصوف به زبان آورده و جايگاه قابل توجهي در ميان عرفاي مسلمان يافته بود، چنان كه او را مادر نيكي‌ها و تاج سر مردان لقب داده‌اند. اين نوشته بر اساس برخي نكات نقل شده از رابعه عدويه مي‌باشد، اما در حقيقت طبيعت داستان به فعاليت خيال و ذهن امروزي نويسنده نيز مجالي داده است.