حياط مسجد كبود، مرا به ياد خانه‌مان در ايران مي‌اندازد. با آن حوض در وسط حياط. اما به جاي درخت به، دور تا دور درخت بلوط هندي است. آن درخت به كه باجي از برگ‌هايش هم نمي‌گذشت. دلم هواي دمنوش‌هاي باجي را كرده! وقتي «آصف» به باغچه هاي حياط مي‌رسيد، به ياد آقاجانم مي‌افتم و صداي ميران گل‌فروش در صلات ظهر در خاطرم زنده مي‌شود.