ثريا با آخرين فرزندش بهزاد، در يکي از محلات قديمي سمنان در خانه‌باغي زندگي مي‌کند. وضع اقتصادي او و فرزندانش متوسط است اما براساس گذشته‌ي سرمايه‌داري خانوادگي‌اش اين جمله از زبانش نمي‌افتد: «يک زماني نصف سمنان مال ما بوده.» در اواخر آذر 1385 ساعاتي پيش از مرگش متوجه مي‌شود هنوز مي‌تواند روي زمين‌ها و مستغلات زيادي ادعاي مالکيت داشته باشد. پس از خاکسپاري او، پنج فرزندش سيروس، مرتضي، بابک، فرن و بهزاد اين ادعا را پيگيري مي‌کنند. بيدارشدن آرزوها، اميال و بلندپروازي‌هاي آن‌ها ماجراهايي خنده‌دار و گاه تراژيک را براي خود، خانواده و دوستانشان رقم مي‌زند. روايت ظهور و سقوط اين خانواده از سمنان و تهران تا روسيه، هلند و انگلستان را در بر مي‌گيرد.