لنگرگاهي در شن روان شرح تجربه‌ي سوگ و مواجهه با فقدان است از زبان شش نويسنده در سه قالب متفاوتِ جستار، نامه‌نگاري و خاطره‌پردازي‌. نويسندگان اين کتاب از تجربه‌ي سوگ و تأمل در مرگ حرف مي‌زنند و از احساسات و احوالي که از پي آن مي‌آيند و از زندگي که صورت تازه‌اي مي‌يابد. در دوره‌اي که پاندمي‌ فرصت مناسک جمعي سوگواري را از بسياري از ما گرفته و ناگزيريِ رويارويي روزمره با مرگْ دلداري‌هاي کليشه‌اي و سطحي را از معنا تهي کرده است، شايد بيش از هر وقت ديگري به تسلابخشيِ ادبيات و به روايت صريح و عريان ديگران از تجربه‌شان در روزهاي سوگواري نياز داريم. لنگرگاهي در شن روان کشف پيوندي شگفت‌انگيز و انساني است ميان درد «من» و درد آدم‌هاي ديگر در زمان‌ها و مکان‌هاي ديگر. تجربه‌ي سوگ، با همه‌ي فردي بودنش، از تجربه‌هاي مشترک انساني است. همه‌ي آدم‌ها اندوه فقدان را به شکلي تجربه مي‌کنند و اين تجربه‌ها، هر قدر هم متفاوت، غريبه و نامتجانس نيستند. درباره‌ي سوگ، بسيار گفته‌اند و بسيار نوشته‌اند و در دوره‌اي که قيد و بندهاي پاندمي امکانِ مناسک و مراسم جمعي سوگواري را از ما گرفته‌اند، شايد بشود ميان اين گفته‌ها و نوشته‌ها راهي براي تسلا و معنابخشي به تجربه‌‌هاي فردي از سوگ و فقدان يافت. لنگرگاهي در شن روان حاصل چنين تلاشي است؛ تلاش براي پل زدن ميان تجربه‌‌ي فردي سوگ و تجربه‌ي عمومي‌ترِ اندوه انساني، و براي گذر به آن سوي حصار اندوه و سوگ به مدد ادبيات.