زماني كه جنيفر دودنا كلاس ششم دبستان بود، پدرش به او كتاب «مارپيچ دورشته‌اي»، اثر جيمز واتسون از كاشفان ساختار DNA را هديه داد. او بعد از خواندن اين كتاب به شدت مجذوب كشف راز و رمزهاي حيات شد و تصميم گرفت تا در آينده او نيز بيوشيميدان شوند. اما با مخالفت مشاور دبيرستانش مواجه شد كه به او مي‌گفت:« زنان نمي‌توانند دانشمند شوند». اما او مصرانه قدم در اين راه گذاشت و پرده از رازي برداشت كه به گفتة واتسون، مهمترين اكتشاف در تاريخ زيست‌شناسي پس از كشف ساختار DNA بوده است. او و همكارانش سازوكاري را در طبيعت كشف كردند كه مي‌تواند ژن‌ها و توالي‌هاي DNA را ويرايش كند. اين ابزار كه كريسپر نام دارد، قادر است آينده‌ بشريت را متحول سازد و نيز وقوع انقلاب زيست‌فناوري را سرعت ببخشد. كشف سيستم كريسپر چنان تاثيري بر دانش زيست‌شناسي و درمان بيماري‌ها داشت كه در سال 2020 جايزة نوبل شيمي به طور مشترك به جنيفر دودنا و همكار او امانوئل شارپنتيه اعطا شد. با اين همه، استفاده از كريسپر سوالات اخلاقي بسياري را ايجاد كرده است. آيا بايد از اين ابزار جديد و شگفت‌انگيز براي دستكاري روند تكامل خود استفاده كنيم تا كمتر در معرض بيماري‌هاي ويروسي همچون كوويد19 قرار بگيريم؟ در مورد پيشگيري از افسردگي چطور؟ آيا بايد به والدين اجازه دهيم تا قد، عضلات و يا ضريب هوشي فرزندان خود را به كمك كريسپر ارتقا دهند؟