در دنياي قديم، روابط بسيار شفاف بود؛ مديران از قدرت مغز خود بهره مي‌گرفتند، كاركنان از بازو‌هاي‌شان. به كاركنان، اصلا فرصت تفكر داده نمي‌شد: نظارت‌ها شديد، شغل‌ها ساده و تشويق و تنبيه‌ها صريح و بدون پيچيدگي بودند. همه اين‌ها باعث شده بود كار براي مديران، آسان و براي كاركنان سخت و ناخوشايند باشد. در دنياي جديد، مديران، قدرت مبتني بر زور خود را از دست داده‌اند. دوره دستورها و نظارت‌هاي شديد پايان يافته است. تعهد، تشويق، ترغيب و تاثيرگذاري، مهارت‌هاي جديدي هستند كه مديران بايد آن‌ها را به خوبي ياد بگيرند.