آیا می‌خوریم تا زنده بمانیم یا زنده هستیم تا بخوریم؟ آیا می‌توانیم (و باید) طوری سراغ خوردن برویم که گویی دنیای ما به این مسئله بستگی دارد؟ درک بهتر اصول تغذیه، این‌که مواد غذایی را بر چه اساسی انتخاب می‌کنیم، پرورش می‌دهیم، توزیع می‌کنیم، می‌خوریم، درباره‌ی‌ آن فکر می‌کنیم،‌به‌حل بسیاری از از عمیق‌ترین چالش‌های جامعه کمک می‌کند. در مقاله‌های این کتاب این نظریه ارائه می‌شود که غذا ـ و هنر‌های ملازم آن،‌یعنی پرورش، آماده‌سازی و چشیدن ـ معنا و تعادل را به جامعه‌ای باز می‌گرداند که به دلیل گرایش به «مصرف‌ برای مصرف» به بیراهه رفته است. نویسندگان این پرسش را مطرح می‌کنند که چرا اصرار داریم غذا را بی اهمیت جلوه بدهی،‌حال آن‌که دنیای ماشینی ما هر لحظه بیش از پیش از باور بنیادین خود (که همان ماشینی بودن است) فاصله می‌گیرد. انسان به آن‌چه می‌خورد زنده نیست، بلکه به آن‌چه جذب می‌کند زنده است. آلکساندر روما