در اوايل قرن بيستم، هنر و نهادهاي آن از موضعي با حال‌وهواي دموكراتيك و برابري‌طلبانه در معرض حمله قرار گرفتند. انگاره برخورد با آثار هنري به منزله اشياي مقدس مورد انتقاد قرار گرفت و درنتيجه آثار هنري صرفا شي تلقي شدند. اين به معناي حمله به رئاليسم و نيز حمله به رسالت حفاظت‌گرانه سنتي موزه بود. بوريس گرويس، نظريه‌پرداز نامدار هنر. مي‌گويد اين امر به شكل‌گيري «رئاليسم مستقيم» انجاميد: هنري كه مولد اشيا نيست بلكه مولد اعمالي است كه دوام نخواهد داشت. اما اينك بيش از يك قرن است كه از پي هرگونه پيشروي در اين مسير (رئاليسم مستقيم)، به سرعت وسايلي جديد براي حفظ تمايزمندي هنر پديد مي‌آيد. گرويس در اين اثر مهم طرحي از پارادوكس‌هاي ناشي از اين تنش ارائه مي‌كند و مثلا به بررسي هنر در عصر محيط بدون شي يعني اينترنت مي‌پردازد. اگر فنون تكثير مكانيكي براي ما شي بدون هاله فراهم مي‌كردند، توليد ديجيتال مولد هاله بدون شي است و همه مواد و مصالح آن بدل مي‌شوند به نشانه‌هاي محوشونده حالي كه مي‌گذرد.