رنسانس ديري است كه در مقام مرحله‌اي درخشان در تكامل تمدن غرب شناخته شده است. اما به سهم متمايز فلسفه در فرهنگ عصر رنسانس كم توجه شده است. اين كتاب خواننده را با فلسفه نوشته شده و خوانده شده و تدريس شده و بحث شده در اثناي دوره‌اي آشنا مي‌كند كه به طور مرسوم به «احياي دانش» مفتخر است. نويسندگان به بررسي رابطه فلسفه عصر رنسانس با انسان‌گرايي و دانشگاه‌ها و تاثير منابع باز كشف شده قديم و بازگشت به فلسفه افلاطون و نوافلاطونيان و اعتلاي روزافزون ارسطو مي‌پردازند و سهم اصيل شخصيت‌هاي بزرگي همچون بروني، واللا، فيچينو، پيكو دللا ميراندولا، پومپوناتسي، ماكياوللي، مور، ويتوريا، مونتني، برونو و كامپانللا را مشخص مي‌كنند.