چه پياده روهايي که باهم قدم نزديم! چه پاييزاني که بي‌هواي دونفره‌ي تو گذشت! چه حرف‌هايي که نگفتيم! چه راز و نيازهايي که نشنيديم! چه لبخندهايي که پرپر شد! چه بغض‌هايي که نگريستيم! چه خاطراتي که بي تو گمند! چه نقطه چين‌هايي که خالي ماندند! چه دوستت دارم‌هايي که روي لب‌ها خشکيد! بعد از تو انگار جهان در خود فشرده شد. کوچک و کوچک تر. اندازه‌اش حالا دست من است. دست‌هايم را که از دو سمت بگشايم مي‌توانم جهان را وجب کنم. قد آغوشي‌ست که نگرفتمت...