نوشتن درباره لحظه‌های «عشق بازیافته»‌ میان دو انسان در فیلم‌ها، داستان‌ها و نمایش‌نامه‌ها، مثل خالی کردن خود از احساسات شخصی‌ای است که با لحظه لحظه آن‌ها زیسته‌ای و نگاه و احساساتت با آن‌ها رشد یافته. بازخوانی و پیدایی آن‌ها ضمن توجه دادن دوباره، نوعی اشراف و گذر در خود نهفته دارد. باید زمان می‌گذشت تا بتوانی از آن‌ها فاصله بگیری، آن‌ها را با هم مقایسه کنی و به نتیجه‌ای درخور برسی. نتیجه‌ای که برای این قلم لااقل همچون کشفی است که امیدوار است در این کتاب بتواند آن را به سرانجامی برساند. این تجمع احساس‌های فروخورده، بغض‌های فراموش‌شده و حسرت‌های سر باز کرده و توقع‌های برآورده نشده، نگاه‌های قدرنشناخته، تنهایی‌های مغرورانه و... جای آن دارد که بار دیگر مورد نگاه نزدیک‌تر و همراه شدن دوباره قرار گیرد.