نيكولاس گوردون، شاعر مطرح آمريكايي، از عشق دگرسان يا عشقي كه انتزاعي و خيالي نيست حرف مي‌زند. عشقي كه نخستين ‌بار نيما در منظومه‌ي ”افسانه” به آن اشارت كرد. عشق زميني، كه قرون متوالي در ادبيات فارسي در هاله‌اي از ريا در حاشيه باقي مي‌ماند. گوردون جهت دوربين خود را از آسمان به سمت زمين مي‌آورد و اين عشق رئاليستي را بارور و آسماني مي‌كند.