در يادداشت‌هايي كه پيش رو داريد، احسان به مثابه يك مسافر هميشگي آدم‌ها را واكاويده و ديدگاه‌هاي مختلف‌شان را به چالش كشيده است. او گاه مثل يك چشم سوم عمل كرده و گاه خود بخشي از ماجرا بوده است. بررسي يادداشت‌هاي او در مجموعه «شيوه دلبري و متروآشوبي» علاوه بر آن كه ما را با نگاه ويژه او آشنا مي‌كند، مي‌تواند به عنوان سندي از وضعيت اجتماعي تهران دهه نود به يادگار بگذارد.