ديروز بر شانه بردم تابوت هم‌سنگرم را مي‌شويم از حيرت امروز چشمان ناباورم را باور نمي‌كردم اما روزي بيايد كه بايد از زير خرواري از خاك پيدا كنم كشورم را آويختيم از درختان نعش كسان را كه ديروز آويختند از درختان موي سر مادرم را آه اي درخت تناور! بيمت مبادا، كه ديدم صد بار كوبيد و نشكست اين سنگ، بال و پرم را