ايو بونفوا را مهم‌ترين و تاثيرگذارترين شاعر فرانسوي بعد از جنگ جهاني دوم لقب داده‌اند. شعر او، كه واجد سويه‌هاي غنايي و فلسفي قابل تاملي است و در ادامه سنت شعري بودلر و رمبو تشخص يافته است، به منظومه‌اي مي‌ماند كه مضاميني چون مرگ، تناهي، وجود، رويا، واقعيت و اميد از اختران پرفروغ آن به شمار مي‌روند، و آن چه در كانون آن منظومه‌گويي سوسو مي‌زند، ايده «حضور» است، خورشيد گم و پيدايي كه بونفوا را به «شاعر حضور» ملقب كرده است. منظومه شعر او اما بيش از آن كه در سوداي قرار دادن جهان كلمات روياروي جهان واقعي ما باشد، درصدد ترسيم مسير و گشايش راهي است روياروي ما، و به ياري كلمات، براي درك وجود و درك حضور جهان واقعي. شعر بونفوا بر نگاه ما به زبان و جهان واقعي و خاصه نسبت ميان اين اركان در قلمرو شعر موثر بوده است. او در سال 1981 به كرسي استادي كلژ دو فرانس نائل آمد و بر جايگاهي نشست كه با مرگ رولان بارت خالي شده بود. بونفوا پس از پل والري نخستين شاعري است كه به اين كرسي برگزيده مي‌شود. بونفوا با پشت سر گذاشتن نود و سه بهار، عاقبت در اول جولاي 2016 از آستانه ناگزير گذشت. رد نازدودني عمر او بر خاك روزگار ما كارنامه‌اي است پر و پيمان در عرصه‌هاي شعر، جستارنويسي، نقد ادبي، و نيز اسطوره‌شناسي.