مکتوبات زن نگار و مردنگار با موضوع مسائل اجتماعي زنان، مندرج در جريده ايران نو (1290-1288ش) تلاش هاي کساني را نشان مي دهد که در پي ساختن «ايراني نو» بوده اند؛ تلاش هاي مهمي که هر چند با فهم عادي در حال حاضر ما ممکن است طبيعي قلمداد گردد اما با فهم تاريخي، مبارزه اي است ساختارمند براي رسيدن به برابري اجتماعي ميان زن و مرد در جامعه اي سنت زده و جنسيت زده؛ مبارزه اي که از يک سو پيشگامي زنان براي رفع نابرابري هاي جنسيتي در اواخر دوره قاجار را نشان مي دهد و از ديگر سو نشان دهنده آن است که استقلال و آزادي زنان، معرفي آنان به عنوان عضوي از «هيئت اجتماعي انسانيت و انجمن بشريت» و نقد «ديگري» پنداشتن آنان، هديه اي از جانب مردان نبوده، بلکه حاصل مبارزات و تلاش هاي خود زنان مي باشد.