در قرن سيزدهم ميلادي، جهان شاهد حوادثي سترگ در بخش اعظم آسيا و اروپاي شرقي بود؛ چنگيزخان قبايل ترکي مغولي را زير پرچم «تنگري» متحد کرد و از استپ‌ها خارج شد و نيمي از جهان را درنورديد و اوضاع سياسي، فرهنگي، اقتصادي، تجاري و مذهبي اين مناطق را به شدت تحت تأثير قرار داد. پيروزي‌هاي رعدآسا و شور و شوق کسب غنائم طعم شيرين قدرت را به مغولان چشانيد و اين اعتقاد را در ذهنشان پديد آورد که آمده‌اند تا «عدل آسماني» را در جهان برپا دارند. اما بنا بر منابع «جهان از زماني که پروردگار بزرگ و منزه آدم را آفريد، تا امروز به چنين بلايي گرفتار نشده بود.» بازماندگان کشتار مهيب مغولان مي‌گويند آنها «آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند.»