زبو مانوي يكي از آثار ادبي، آييني و عرفاني روزگار ساساني (سده 4/3 م) است كه نخست به زبان سرياني سروده شد و آن‌گاه به زبان‌هاي ديگر برگردانده شد. اين اثر در سده 4 م. نخست به يوناني و سپس به زبان قبطي ترجمه شد. آلبري آن را از متن قبطي به انگليسي برگرداند و همين ترجمه مبناي ترجمه فارسي قرار گرفت. زبور مانوي كه سروده ماني و عارفان بلندپايه مانوي است، شامل سروده‌هاي نيايشي و عرفاني مانوي است و در عمق خود گنوسي است و درباره جشن بما، ماني، عيسي مسيح، ستايش ايزدان و ايزدبانوان مانوي مانند پدربزرگي يا زروان، انسان قديم هر مزدبغ، نبرد نور و ظلمت، اسطوره آفرينش، دوره آميختگي نور و ظلمت و پايان جهان است.