شايد بتوان زبان را برجسته‌ترين دستاورد و بارآورترين مهارت آدمي دانست. زبان انسان تمايزي آشکار با همه ي شکل‌هاي ارتباطات جانوري دارد. در سده ي نوزدهم و بيشترِ سده ي بيستم، زبان‌شناسان معمولاً از بررسي مسئله ي منشأ زبان کناره مي‌گرفتند و اين طبيعي‌دانان (ازجمله داروين) بودند که در چهارچوب علوم طبيعي به آن مي‌پرداختند. از ميانه ي سده ي گذشته، و به‌ويژه طي سه دهه ي اخير، پژوهشگران مغز، زبان و رفتار از بحث‌هاي متداول سرشت و تربيت در مورد زبان و حتي نگاه کالبدشناختي به ناحيه‌هاي اختصاصي گفتار در مغز فراتر رفته‌اند. امروزه، منشأ زبان و قابليت‌هاي شناختي مرتبط با آن در گستره ي وسيعي از رشته‌هاي روان‌شناسي، زيست‌شناسي، علم مغز و … به‌طور تجربي و نظري بررسي مي‌شود. برخي زيست‌شناسان برجستهْ نوپديديِ زبان انسان را يکي از معدود «گذارهاي تکاملي عمده» به شمار آورده‌اند. جان الن، پژوهشگر انسان‌شناسي، با تمرکز بر شاخه ي تکامل مغز و رفتار انسان، در اين دفتر، پس از ارائه ي تعريفي کارا از زبان، ابتدا پيشازبان‌ها و سپس رابطه ي زبان و مغز را بررسي مي‌کند. آنگاه در ادامه، به بررسي مدارک سنگواره‌اي مي‌پردازد. و سپس انواع سناريوهاي تکامل زبان را که در سه دهه ي اخير پيشنهاد شده و چالش‌هاي پيش روي آنها را مرور و ارزيابي مي‌کند.