چرا «باورهاي ديني»، مانند باور به وجود خدا، روح، حيات پس از مرگ، ارواح مردگان، فرشتگان و شياطين، «عواطف ديني»، مانند احساس اتحاد با کل عالم و سرسپردگي به مرجعيت ديني، و «اَعمال ديني»، مانند مناسک نماز و عشاي رباني، ميان جوامع انساني اين‌قدر رايج‌اند؟ اين باورها، عواطف و اعمال چگونه در مغز انسان‌ها به وجود مي‌آيند، شايع مي‌شوند و دوام مي‌آورند؟ آيا اين محتواي آنها است که علت شکل‌گيري و رواجشان به حساب مي‌آيد يا اين مغز انسان و مسير تکاملي اين گونه ي خاص زيستي است که پيدايش و توسعه ي اين امور را تسهيل مي‌کند؟ اينها برخي از پرسش‌هاي اصلي در «علوم شناختي دين» است، گرايشي مطالعاتي در علوم شناختي که به دنبال يافتن مباني شناختي باورها، عواطف و اَعمال ديني است. علوم شناختي دين گرايش تازه‌اي در دين‌پژوهي است که به‌جاي استفاده از روش‌هاي کلاسيک، بر استفاده از يافته‌هاي تجربي، آزمايشگاهي و تکاملي در بررسي مغز و ذهن انسان تأکيد دارد.