علي حاتمي بر نقطه‌ي افتراق بين تعاريف قبلي و فعلي استعاره مي‌ايستد. مادامي كه دارد با تكيه به فولكلور كه در كارش به آن ارجاعات زيادي دارد، استعاره‌ مي‌سازد، بر داشته‌هاي زبان نمايشي پيش از خود چيزي نمي‌افزايد، اما بزنگاه‌هاي خاصي در كار او هست كه الگوي استعاره‌‌ي كهن را تا امروز بسط مي‌دهد. در نمايشنامه‌هاي حاتمي تاثير مستقيمي از گلستان ديده نمي‌‌‌شود، اما او استعاره‌پردازي‌هايي به شيوه‌ي سعدي دارد. ارزيابي امروزي كردن قالب‌هاي افسانه‌اي داستان‌گويي كلاسيك فارسي در آثار علي حاتمي مستلزم آشنايي با زبان نمايشنامه‌ها و فيلمنامه‌هاي او در كنار هم است.