سالهاست كه من از « شطح » مي گويم. مقصودم اين نيست كه شطح صوفيانه مي گويم، بلكه از شطح مي گويم و اين واژه را براي نام سه شخصيت ساخته‌ام: شريعتي، طالقاني، حكيمي، سال‌ها مي‌گذرد كه در اينجا و آنجا ، از طريق خطابه و مقاله‌، از آموزه‌ها و آرمان‌هاي اين سه مرزبان اسلام و پاسدار كرامت انسان ياد مي كنم. البته من تذكره‌نويس و حكايت‌نويس نيستم و به دانش مترجم و رجال چندان علاقه‌اي ندارم و سوداي آن ندارم تا اعيان‌الشيعه بنويسم. به اين سه شخصيت نيز ارباب تراجم‌نويس نمي‌پردازم، بلكه مي‌خواهم فريادهاي آنان را فرياد كشم و درد‌هايشان را در جان بي‌دردان زنده كنم و ايمانشان به انسان را مطمح نظر انسانها قرار دهم و رسالت‌ها‌يشان را به رساله‌ها بكشانم و حماسه‌هايشان را حماسه‌سرايي كنم.