به زعم شوپنهاور ما انسان ها،مثل آونگ،بين رنج و ملال پس و پيش مي رويم.اگر پي هيچ آرزويي نباشيم،بي هدفيم و زندگي مان تهي است؛افتاده ايم در مغاك ملال.اما اگر پي خواسته اي باشيم،خواسته مان لاجرم معطوف به نتيجه اي است كه هنوز حاصل نشده.درست است كه ميل رسيدن به آن نتيجه به زندگي مان شكل داده،اما خواستن چيزي و نداشتن آن هم درد دارد.مي خواستيم شبح ملال را بتازانيم،اما باز هم خودمان را محكوم كرده ايم به رنجيدن.اين چرخه ي خودويرانگري كه شوپنهاور ازش حرف مي زند در سنين ميانسالي دامن خيلي هامان را مي گيرد،اما مي شود آن را شكست.