يكي از مهم‌ترين و قديمي‌ترين سوالاتي كه همچنان براي نظريه‌پردازان علم سازمان و مديريت و ساير تئورسين‌هاي علوم اجتماعي بدون جواب مانده، اين است كه چرا تعداد بسيار كمي از زنان، بالاخص در كشورهاي جهان سوم در سازمان‌هاي خود به درجات بالاي رهبري دست پيدا مي‌كنند. با وجود اين كه، زنان تحصيلات مناسبي دارند و نيز در رده‌هاي مياني مديريتي نسبتا راحت پيشرفت مي‌كنند، اما به چه دليل و يا دلايلي در رسيدن به پست‌هاي اجرايي سطح بالا در سازمان‌هاي خود ناكام مي‌مانند.