ديپلماسي علم مفهوم نسبتا جديدي است كه طي سال‌هاي اخير به‌طور فزاينده‌اي مورد توجه هر دو گروه سياست‌مداران و دانشمندان قرار گرفته ودر بسياري از سخنراني‌ها، مذاكرات، تاليفات و تحليل‌ها با اقبال مواجه شده است. با اين حال، به نظر مي‌رسد تلاش‌هاي صورت گرفته براي دست‌يابي به يك تعريف مشترك از ديپلماسي علم با توفيق چنداني روبرو نبوده است. كتابي كه در پيش رو داريد جز معدود پژوهش‌هاي جامع در اين زمينه به‌شمار مي‌آيد كه به‌دنبال چيزي فراتر از اذعان به ظهور ديپلماسي علم در عرصه بين‌المللي است؛ و در عوض به ارزيابي اين مهم مي‌پردازد كه آيا ظهور ديپلماسي علم، به‌راستي نشان‌دهنده‌ي جدايي بزرگي از گذشته است؟ فصول مختلف اين كتاب به تبيين مفهوم ديپلماسي علم ذيل سه محور اصلي پرداخته است. فصول ابتدايي كتاب، بر موضوع «ديپلماسي براي علم» متمركز است. اين بعد از ديپلماسي علم، نقش مهمي در شكل‌گيري بسياري از اقدامات علمي بين‌المللي نظير ايستگاه فضايي بين‌المللي، راكتور ايتر و سينكروترون سزامي ايفا نموده است. در اين راستا، ديپلماسي يك تسهيل‌كننده‌ي كليدي براي تحقيقات و توسعه‌ي علم و فناوري مبتني بر ارتباطات و همكاري‌هاي فرا‌ملي است. فصول مياني كتاب، به جنبه‌هاي گوناگون «علم در ديپلماسي» يا چگونگي برقراري تعامل ميان مشاوره‌هاي علمي و اهداف سياسي خارجي اشاره داشته و به توصيف نقش علم و فناوري در ارائه‌ي مشاوره به دولت‌ها به منظور آگاهي‌بخشي و پشتيباني از اهداف سياست خارجي مي‌پردازد. در نهايت فصول پاياني كتاب، ديدگاه‌هايي را نسبت به فرصت‌ها و چالش‌هاي «علم براي ديپلماسي» ارائه مي‌دهد. علم براي ديپلماسي، اساسا جلوه‌اي از قدرت نرم علم را به تصوير مي‌كشد.