در زندگي‌هايمان بايد زندگي دوگانه‌اي داشته‌باشيم و در قلب‌هايمان خوني دوگانه، شادي همراه با رنج، خنده همراه با اندوه، مثل دو اسبي كه به يك ارابه بسته شده‌اند و هر يك ديوانه‌وار، ارابه را به سوي خود مي‌كشند. پس در جاده‌اي برفي، سواركاراني هستيم كه در جست‌و‌جوي ردپايي، در جست‌و‌جوي انديشه‌اي سليم، پيش مي‌تازيم و زيبايي، گاه مانند شاخه‌اي فرود آمده بر چهره‌مان سيلي مي‌زند، و زيبايي گاه مانند گرگي اقسانه‌اي به ما يورش مي‌برد و گلويمان را پاره مي‌كند.