پرسش اصلي زيمل در اين کتاب، دين در دنياي مدرن است. از نظر وي، بحران ديني مدرنيته، زوال احساس ديني نيست، بلکه اين بحران از اين‌جا سرچشمه مي‌گيرد که احساس ديني بيش از هر زمان وجود دارد، اما ديگر در هيچ‌کدام از اشکال موجود در قالب‌هاي تاريخي دين تبلور نمي‌يابد، از قالب‌هاي شناخته‌شده‌اش خارج شده و از اين اشکال فراتر رفته است و به اين ترتيب نمايندگان رسمي دين، به‌نفع معنويتي که خود را از هر عقيدهجزمي و آييني فراتر مي‌خواهد، کنار گذاشته مي‌شوند. در اين شرايط، چه نوع و چه شکلي از دين مي‌تواند پاسخگوي نياز خاموش‌نشدني ارزش‌هاي ديني باشد؟ زيمل اين‌گونه پاسخ مي‌دهد: تنها راه اين است که دين "شکلي دروني زندگي" شود، رهاشده از ذات‌گرايي خود، گسسته از پيوندش با عقايد جزمي و محتواهاي تاريخي معين. چه، از نظر وي اصيل‌ترين روح ديني، روحي است که برايش حوادث هستي جز با رنگ و رويي ديني نمي‌تواند وجود داشته باشد، کسي که دين برايش، نه بدنه‌اي از اصول عقايد، بلکه نفس زندگي است. اين ايده، هسته مرکزي کتاب دين زيمل است.