سال‌هاست در آنگاه پي نخ‌ تسبيحي مي‌گرديم که ما را چون دانه‌هاي جدا از هم، به يکديگر نزديک کند. مفاهيمي که ما را با يکديگر هم‌کلام و هم‌وطن ‌کند و عناصري که بين ما، حرف مشترک ايجاد کند. مانند «کافه»، «کانون» و «لاله‌زار» که پيونددهنده‌ي گروه‌هايي کوچک بود و يا مثل «پيکان»، «فوتبال» و «نفت» که خاطره‌ي جمعي گروهي بزرگ‌تر. اما آنچه سوژه‌هاي متفاوت را به يکديگر پيوند مي‌دهد، زاويه‌ي نگاهي است که به آن‌ها داريم. «باور به خودت» و «باور به سرزمين خودت» از آغاز، قطب‌نماي راه ما بود. ما مردماني که فارغ از مذهب، قوم و عقايد متفاوتمان اين سرزمين را دوست داريم و آبادي و آزادي‌اش آرزوي قلبي ماست، براي ساختن فرداي آن نيازمنديم از گذشته و امروزش آگاه باشيم. هر شماره‌ي «آنگاه» به سهم خويش مي‌کوشد تا به بخشي از فرهنگ اين سرزمين شناخت و آگاهي نسبي به وجود آورد. اين شماره‌‌‌ي «آنگاه» سوژه‌اي نام‌آشنا براي ما دارد. شايد ملموس‌ترين سوژه‌ي آنگاه، «فرش» باشد که در خانه‌ي هرکدام از ما بوده و هست، آن را ديده و لمس کرده‌ايم. راه‌رفتن و بزرگ‌شدنمان روي آن اتفاق افتاده است. شبيه خانه، شبيه سرزمين، شبيه مادر که دوستش داريم اما از قصه‌هايش کمتر مي‌دانيم. اين شماره‌ي «آنگاه» تلاشي است براي شناخت «فرش»؛ اين زيباي ايراني.