در اولين سفرم به بوشهر يك چيز توجهم را جلب كرد: بوشهر فيك نبود؛ نسخه‌ي تقلبي چيزي نبود؛ نمي‌خواست شبيه چيزي جز خودش باشد. و در ميان هياهوي بسيار شهرها و مقاصد گردشگري كه به آن‌ها سفر كرده بودم، دو مزيت بزرگ داشت: «فرهنگ» و «مردم»ش. اين دو كافي بود تا چهره‌ي سالخورده و رنجورش برايم زيبا شود. به قول كالوينو در «شهرهاي نامرئي» هر شهري شبيه زني است و مي‌شود آن را به زني تشبيه كرد...