عشق آنگاه مهمانانش را مبهوت و متحير مي‌كند كه چشمه‌ها را از هم مي‌شكافد و سهمي از نور به هر يك مي‌دهد. آنان كه مي‌توانند از عشق سخن برانند، گرفتار سكوت‌اند. آن‌ها براي ستايش نخستين سپيده‌دم، خطوط برجسته‌ي دستشان، دستي كه مي‌نويسد، به او مي‌سپارند تا دست، فرمان‌بر سپيده‌دم باشد. همان‌گونه كه برگ فرمان‌بر بادي است كه مسحورش مي‌كند. اي كاش سپيدي برگ‌هاي كتاب سپيدي سفره‌اي باشد كه روزي پذيراي تو خواهد شد...