نظامي با محوريت «بنگاه‌هاي خويش‌فرمايي» كارگران را در جايگاه ضبط كننده و توزيع كننده مازادي كه خود توليد مي‌كنند قرار مي‌دهد. بنابراين، دولت با كسب درآمد مالياتي از محل مازاد «بنگاه‌هاي خويش‌فرماني كارگردان»، از كارگزاري طبقه سرمايه‌دار فاصله خواهد گرفت و بر كارگردان خويش‌فرما تكيه خواهد كرد. به اين ترتيب، مي‌توان بر عدم توازن و شكاف ميان دولت‌ها و مردم به گونه‌اي ساختاري غلبه كرده و مبناي مادي تحليل رفتن فرجامين دولت به عنوان «كارگزار طبقه سرمايه‌دارِ» را اين گونه بنا نهاد.