كتاب پيش رو شامل هشت رساله يا به قول نويسنده، تمرين است در انديشه‌ي سياسي. ژرف‌انديشي‌هاي آرنت در مورد جهان مدرن بر پايه‌ي دانش گسترده‌اش از گذشته بنا شده‌اند، و بخشي مهم از فلسفه‌ي سياسي قرن بيستم را تشكيل مي‌دهند. آرنت در ‹‹ميان گذشته و آينده›› درباره‌ي مشكلات پيچيده‌ي بحراني بحث مي‌كند كه جامعه‌ي مدرن با آن روبه‌رو است؛ بحراني كه به اين دليل پديد آمده است كه مفاهيم اساسي سنت سياسي، همجون عدالت، خرد، مسئوليت، فضيلت و افتخار معناي خود را از دست داده‌اند. ‹‹اولين چيزي كه به آن توجه خواهيم كرد اين است كه نه تنها آينده ‹‹موج آينده›› بلكه گذشته نيز بايد نوعي ‹‹نيرو›› تلقي شود، نه همچون تقريبا تمام استعاره‌هاي ما، يعني باري كه انسان بايد بر دوش كشد، و زندگان مي‌توانند و حتي بايد در پيشروي خود به سوي آينده از سنگيني ملال‌آور آن رها شوند. يه قول فاكنر، ‹‹گذشته هرگز نمرده است، گذشته حتي هنوز نگذشته است››. اين گذشته، كه در تمام مسير پيشين تا منشا امتداد مي‌يابد، ما را به عقب نمي‌كشاند، بلكه به پيش مي‌راند، و بر خلاف آنچه انسان انتظار دارد، اين آينده است كه ما را به سوي گذشته عقب مي‌راند. زمان از ديدگاه انسان، كه همواره در فاصله‌ي ميان گذشته و آينده زندگي مي‌كند، زنجيره نيست، جريان بي‌وقفه‌ي روندي پيوسته نيست. زمان از وسط مي‌شكند، در نقطه‌اي كه ‹‹او›› ايستاده است؛ و نقطه‌ي ثابت ‹‹او››، آن طور كه غالبا تصور مي‌كنيم، حال نيست، بلكه در حقيقت شكافي در زمان است كه از طريق ايستادگي در برابر گذشته و آينده، آن را باز نگه مي‌دارد؛ تنها به اين سبب كه در زمان قرار داده شده است، و تنها تا جايي كه انسان ايستادگي مي‌كند جريان زمان بي‌اعتنا به زمان افعال تفكيك مي‌شود.››